Jos Mans

#30 lieve ken

Berichtauteur Door Job
Berichtdatum april 2, 2016
Geen reacties op #30 lieve ken

Een mengeling van zweet en regenwater doet zijn benen glimmen. Zo rustig en soepel als hij nu de straat in rijdt, terugkerend van zijn trainingsrondje, zo bonkig en vol vuur zag ik hem vorige week zondag in de koers proberen, proberen en nog eens proberen. Ooit was ik een meisje van dertien, Ken, nieuwsgierig en vol opwinding om de kleinste dingen. Als mijn vader weer eens een nieuwe fiets had gekocht, als mijn oudere broer meedeed aan de plaatselijke kermiskoers, als ik een bidon had bemachtigd van een paar glimmende benen… Lees hier verder.

Wielrennen

#28 arme rui

Berichtauteur Door Job
Berichtdatum april 2, 2016
Geen reacties op #28 arme rui

Twee uur na de finish sta ik nog steeds perplex. Tot vandaag had hij toch echt iets weg van die jongen van vroeger, die jongen die alles altijd net een tikje beter wist, die jongen die altijd net iets sterker was, die jongen die dat altijd liet merken met een uitermate smalend glimlachje. Tot enkele honderden meters voor de finish vertolkte hij die rol voor mij. Vorig jaar won hij de Ronde van Zwitserland, smalend. Ook won hij etappes in de Tour, smalend. En hij werd ook nog eens wereldkampioen in Florence, u raadt het al: smalend. Lees hier verder…

Krabbel

#24 draaien, draaien, draaien

Berichtauteur Door Job
Berichtdatum april 2, 2016
Geen reacties op #24 draaien, draaien, draaien

De thermometer zegt 7 graden, de lucht zegt strak blauw en de benen zeggen ja. De kerkklokken luiden nog niet, maar in menig huis wordt de zondagse kledij alvast glad gestreken. Ooit deed ik dat ook en ergens wil ik dat nog steeds. Hoewel, ik wil het maar dan anders. Zingend en lijdend, alleen, in afzondering, niet en masse in de houten banken. De polder is van mij, nergens een mens te bekennen. Ik schroef het ritme op en oefen mijn mantra: ‘draaien, draaien, draaien.’ Af en toe word ik afgeleid door taferelen der natuur: een groep schaterende ganzen, een konijn op de vlucht voor niets, een joggende vrouw. Ik betrap mezelf op deze onnozelheden en dwing mijn oor weer tot de preek, ‘draaien, draaien, draaien’, op weg naar daar waar ik wil zijn: hier. Het stemmige suizen van het asfalt zingt het credo.